Portret Michael Klok – Sociaal vastgoed

Drie portretten van vastgoedinvesteerders die vertellen over hun liefde voor stenen en hun belangrijkste lessen

‘De jongere generatie is soms te eager’

‘Ik heb al 25 jaar een design- en communicatiebureau met vestigingen in Amsterdam en Groningen. Hoe ik in vastgoed ben beland, is wel een bijzonder verhaal. Mijn oma en oudtante woonden in een serviceflat in Waalre, vlak bij Eindhoven. Daar speelden problemen en het bestuur had besloten de flat te verkopen aan een zorginstelling. Mijn vader had daar ook een serviceflat, maar was zo ontstemd over het lage bod en de plannen van de zorginstelling, dat hij de stoute schoenen aantrok en het bod torpedeerde met een tegenbod. Hij vroeg mijn broer en mij om mee te investeren en zo waren we opeens vastgoedbelegger. We kochten dertig van de 83 appartementen. Inmiddels hebben we er zestig in ons bezit.’

‘Achteraf gezien was het een onbezonnen zet. Maar met de kennis van nu ook een heel goede zet. We dachten aanvankelijk: we gaan het kopen, opknappen en weer verkopen. Maar gaandeweg kom je erachter dat er heel veel bij vastgoed komt kijken. Zo werd ons na een paar jaar duidelijk dat het succes van de serviceflat stevig gerelateerd is aan de dienstverlening. Dus werd ons concept vanaf dat moment vastgoed én dienstverlening.’

‘In onze serviceflat Eeckenrhode kunnen senioren leven zoals zij dat willen. Het draait bij ons niet alleen om zorg, maar primair om plezierig leven. We hebben hier diepongelukkige senioren binnen gekregen die in een paar maanden tijd helemaal opfleurden. Dat is geweldig om te zien. Het criterium dat mijn vader en ik altijd hanteren is: zou ik hier later zelf willen wonen?’ ‘Omdat ik via mijn communicatiebedrijf 25 jaar lang in de keuken heb kunnen kijken bij andere bedrijven, ben ik doordrongen van het belang van communicatie – juist in deze sector. Ik heb geleerd om ingewikkelde verhalen eenvoudig te communiceren. Zo is er nu een grote renovatie aan de gang die enorme overlast geeft voor de bewoners. Maar er wordt niet geklaagd, omdat we alles goed hebben gecommuniceerd.’

‘Als ik elders, bijvoorbeeld bij de Rotary hier in Groningen, over ons project vertel, krijg ik vaak te horen: Joh, kunnen jullie hier ook zoiets beginnen? Her en der voeren wij nu oriënterende gesprekken om ons concept ook op andere plekken te introduceren. Ik hoop dat het lukt, want met onze aanpak maken we echt het verschil in het leven van mensen.’