Portret Eduard Schaepman – Het Saint-Tropez aan de Noordzee

Sommige mensen moeten niet denken aan een vakantiehuis op Ibiza of in Saint-Tropez. Zij vieren liever vakantie dichtbij huis: lekker kort, maar wel heel vaak. Drie portretten van mensen met een vakantiehuis op de mooiste plekjes van Nederland en België.

Na de bevalling kregen wij kreeft en champagne

‘De liefde voor de Belgische kust is er bij mij en mijn vrouw met de paplepel ingegoten. Onze ouders hadden er allebei een huis. Wij hebben daar samen ook heel wat verliefde zomers doorgebracht. Sinds de geboorte van mijn zoon ben ik alleen maar meer van Knokke gaan houden. Mijn  hoogzwangere vrouw en ik verbleven in ons toenmalige – veel kleinere – buitenhuis. Ik zou maandag weer naar huis gaan voor werk. Zij bleef nog even. Ik was nog niet voorbij Antwerpen toen ik een belletje kreeg: het was begonnen. Een geweldige ervaring. Na de bevalling kregen wij kreeftjes en champagne. In Knokke vieren ze nieuw leven, zoals het gevierd hoort te worden.’

‘Net als mijn eigen kinderen bracht ik de vakanties door aan de Belgische kust. Ik herinner mij dat ik de hele dag bezig was met zandkastelen bouwen totdat het vloed werd. Op mijn zevende won ik de jaarlijkse zandkastelenwedstrijd. Eigenlijk is er sinds die tijd niet zoveel veranderd. De tijd staat hier stil, dat is juist het mooie. Meisjes maken er nog steeds bloemen van crêpepapier. Deze verkopen ze dan symbolisch voor een handje schelpen. Modezaken showen al zolang als ik mij kan heugen hun nieuwste collectie op de eerste vrijdag van augustus. Poepchic natuurlijk. Na afloop danst iedereen op straat.’

‘Natuurlijk geniet ik ook van al het bourgondische: mosselen, kreeftsalade, garnalenkroketjes. Alles met vis en schelpen is hier lekker. Elk restaurant is goed. Inmiddels hebben wij een rianter huis kunnen kopen. Iedereen kan hier zijn gang gaan en heeft hier zijn eigen ding. Mijn moeder leeft nog, die komt hier ook regelmatig. Mijn schoonouders wonen om de hoek.’

‘Ik ben blij dat “het Saint-Tropez aan de Noordzee” zo dichtbij huis is. De Franse kust is sowieso niets voor mij. Natuurlijk houd ik van een drankje, maar niet de hele dag. In Knokke heb ik mij aangesloten bij een wielrenclub. Ik ben één van de weinige Nederlanders, dus het duurde best even voordat ik geaccepteerd werd. Inmiddels zijn het vriendschappen voor het leven. En dat is maar goed ook, want ik ben niet van plan om Knokke ooit te verlaten.’