Trage veranderingen erfrecht
Ook demografische ontwikkelingen beïnvloeden de wijze waarop we onze nalatenschap vormgeven, vertelt Denekamp. Dat geldt al helemaal voor de vergrijzing. ‘De gemiddelde levensverwachting van Nederlanders is tachtig plus. Kinderen van tachtigplussers zijn vijftig/zestigers die vaak zelf ook vermogend zijn.’ Sommige klanten overwegen daarom een generatie over te slaan in hun estateplan en de kleinkinderen in het testament op te nemen. Denekamp: ‘Zij bevinden zich in een heel andere fase van hun leven en kunnen een erfenis van hun grootouders goed gebruiken om een woning te kopen of een studieschuld af te lossen.’ Een aandachtspunt is wel de hogere erfbelasting voor kleinkinderen. Kinderen hebben te maken met tarieven van 10% en 20% boven de vrijstelling. Kleinkinderen betalen met 18% en 36% bijna het dubbele. Dat geldt ook in de situatie dat een kind voor zijn ouder is overleden en de kleinkinderen om die reden van de grootouder erven. Dit wekt veel onbegrip. Het erfrecht beweegt mee met de veranderingen in de maatschappij, maar snel gaat dat niet. Het is van oudsher gebaseerd op de verwantschap tussen de overledene en de erfgenamen. Hoe verder de verwantschap tussen erflater en erfgenaam, hoe hoger de belasting. ‘Je kunt je afvragen of je niet vrij moet zijn om je nalatenschap te laten vererven op een manier die past bij jouw situatie, zonder wettelijke of fiscale belemmeringen.’
Grenzen van het erfrecht
De familiebanden waarop het erfrecht is gebaseerd worden steeds losser. Vraag is of de erfbelasting toe is aan modernisering. Is het eerlijk dat grote vrijstellingen alleen gelden voor de partner? Een partner is volgens de wet de persoon met wie de erflater een huwelijk of geregistreerd partnerschap heeft. Denekamp: ‘Voor partners is er een grote vrijstelling van 671.910 euro, laat je na aan een vriend, broer of zus dan is dat slechts 2.244 euro. Logischer zou zijn dat je zelf kunt kiezen met wie je die grote vrijstelling deelt.’
Hij merkt in de praktijk dat de grenzen van het erfrecht vooral knellen als ouders een kind willen onterven, bij ruzie, verslaving of verlies van contact. De wet staat volledig onterven niet toe. ‘Een ouder kan een kind onterven, maar het kan nog altijd een deel van de erfenis opeisen: de legitieme portie.’ Dat is een overblijfsel uit het erfrecht van 1868, toen het nog volledig was gebaseerd op bloedverwantschap. In het hedendaagse erfrecht ligt de nadruk veel meer op de relatie van de erflater. Zo is de partner sinds 2003 beter beschermd tegen de wens van kinderen om het ouderlijk huis te verkopen. ‘Het is de vraag hoelang de legitieme portie nog blijft bestaan’, zegt Denekamp. ‘Het lijkt logisch om ouders de vrijheid te geven met hun vermogen te doen wat ze willen.’
Een mening die breed wordt gedeeld. Ruim 68 procent van de Nederlanders vindt het niet meer vanzelfsprekend dat kinderen van hun ouders erven als de ouders dat niet willen, zo blijkt uit een onderzoeksrapport van het Centrum voor Notarieel Recht en het Netwerk Notarissen. Denekamp verwacht dat de legitieme portie op termijn uit het erfrecht verdwijnt of plaatsmaakt voor een afgezwakte vorm waarin die alleen voor minderjarige kinderen geldt. In het onderzoeksrapport wordt een variant beschreven waarbij het onterfde kind wel geld ontvangt als dat nodig is voor verzorging, opvoeding, levensonderhoud en studie. Of als het kind onder het bestaansminimum komt als de ouder overlijdt.
Nieuwe gezinsvormen
Specialisten kijken ook kritisch naar hoe het erfrecht aansluit bij het toenemend aantal niet-traditionele samenlevingsvormen. Het traditionele gezin – vader, moeder en kinderen – is allang niet meer de enige samenlevingsvorm. Het aantal huishoudens waarin ouders met stief-, pleeg- en eigen kinderen samenleven neemt toe. De laatste schatting dateert uit 2017, toen 5 procent van de paren met minderjarige kinderen een samengesteld gezin vormde. Denekamp: ‘Het erfrecht gaat nog uit van de traditionele levensloop, waarbij mensen jong in het huwelijk treden, vermogen opbouwen tijdens het huwelijk en nalaten aan hun gezamenlijke kinderen. Volgens het erfrecht erven alleen de eigen kinderen van een ouder. Wie de vererving anders wil regelen moet een testament opstellen. Bij samengestelde gezinnen kiezen partners er vaak voor elkaars kinderen evenveel te laten erven als de eigen kinderen. Die afspraak legt iedere ouder dan in het eigen testament vast.’
Maar het is de vraag of die laatste wens dan wel wordt uitgevoerd, zegt Denekamp. Een testament is namelijk geen contract maar een akte. ‘Elke partner kan op ieder moment de notaris opdracht geven het testament te wijzigen. Het komt regelmatig voor dat de langstlevende de stiefkinderen uit het eigen testament schrapt.’ De kinderen krijgen dan alleen het erfdeel van hun ouder, of wat daarvan over is als de langstlevende overlijdt. Denekamp verwacht dat er op termijn mogelijkheden komen om afspraken in een contract vast te leggen. ‘Dan is er voor de ouders meer zekerheid dat hun wensen worden uitgevoerd. Dat geeft rust over de bestemming van je vermogen en daar is estateplanning natuurlijk vooral voor bedoeld.’