Een goed doel of een religieuze instelling steunen, is in Nederland heel gewoon. Maar je volop inzetten voor een goed doel en daar je werk van maken, is andere koek. Wie zijn de mensen die hun leven wijden aan het helpen van anderen? Deze keer: Peter van Hoof, directeur Vastenactie.
Naam
: Peter van Hoof
Leeftijd: 51 jaar
Opleiding: Scheikunde, is opgeleid tot chemicus
Huidige baan: Directeur Vastenactie, een ontwikkelingssamenwerkingsorganisatie van de katholieke kerk die zich richt op armoedebestrijding.
Ik voel mij geroepen om mijn geloof handen en voeten te geven. Ik ben ervan overtuigd dat ieder mensenleven waardevol is. Als die waardigheid enigszins aangetast wordt, wil ik helpen. De grootste aantasting van waardigheid van de mens is misschien wel armoede. Daar wil ik me voor inzetten. Een belangrijk aspect hierbij is dat mensen zelf in staat moeten zijn om uit die armoede te komen. Je kunt wel geld schenken, maar dat is anders dan dat je mensen helpt om bijvoorbeeld een beroep te leren waarmee ze vervolgens een eigen inkomen kunnen genereren. Zelfredzaamheid, het verschil kunnen maken. Niet alleen voor jezelf, maar voor het hele gezin. Dat geeft mensen voldoening en waardigheid. Jaarlijks bezoek ik in twee keer tientallen projecten. Waar ik zelf door geraakt ben, is een project in midden-Oeganda, waarbij kindsoldaten worden opgevangen. Die kinderen moeten geresocialiseerd worden en dat is heel lastig. Het zijn getraumatiseerde kinderen, mensen in het dorp waar ze terugkeren zijn ook bang voor ze. Het project wordt geleid door twee voormalige kindsoldaten, zij hebben het zelf opgestart. Op een gegeven moment zijn ze met ons in contact gekomen, en met onze hulp hebben ze een schoolgebouw neergezet, een soort internaat waar de kinderen ook kunnen wonen. Verder hebben we geholpen met trainingen voor traumaverwerking. Het netwerk van de katholieke kerk is voor ons erg waardevol; het is wereldwijd het grootste netwerk. En dat loopt van het Vaticaan in Rome tot aan de kleinste dorpen in Afrika. Via dat netwerk is die hulp te geven. Projecten zijn makkelijker te vinden via de parochie in dorpen. De hulp die wij bieden is voor iedereen, ongeacht religie of sekse.
Fondsenwerving; we zijn qua naam niet zo bekend en leggen het af tegenover grotere organisaties. Een deel van onze inkomsten komt via parochies, een groter deel via particulieren. Het geld via parochies wordt onder andere opgehaald door collectes, sponsoracties of verkoop van spullen. Dus eigenlijk ook via particulieren. Onze organisatie is in het leven geroepen om extreme armoede te bestrijden. En dat proberen we ook tijdens de coronacrisis zo goed als het kan te blijven doen. Mensen zijn nu minder geneigd om te geven. Dat is begrijpelijk. Bovendien liggen de parochies helemaal stil: er is geen één viering waar gecollecteerd kan worden. Die inkomsten vallen nagenoeg allemaal weg.
Ik heb er twee. Ten eerste compassie: ik ben erg begaan met andere mensen. Dat uit zich in het werk voor Vastenactie maar ook in mijn werk als vrijwilliger bij KingsMen. Met dit project proberen we mannen te helpen hun verantwoordelijkheid te nemen in maatschappij en gezin. De tweede belangrijkste eigenschap is dat ik vergevensgezind ben. Ik kan makkelijk mensen vergeven als ze iets doen waar ik niet blij mee ben, of zelfs boos om word. Ik kan me heel goed invoelen in die mensen die te maken krijgen met die kindsoldaten die terugkeren, daar zit ook vergevingsproces aan vast. Het doet pijn, je moet er doorheen. Maar het is de enige weg naar vrede. Vrede in jezelf, daarvoor moet je kunnen vergeven.
Als katholiek kom ik al snel bij Bijbelse voorbeelden. Waar ik van kan genieten is Petrus. Hij is enorm impulsief. Daar herken ik mij wel in. Eerst doen en dan later achterom kijken en denken: ‘hoe ben ik toch in deze situatie verzeild geraakt?’ Petrus is eerlijk, maar hij gaat ook wel vaak de fout in. Hij heeft Jezus verloochend, daar heeft hij achteraf berouw van. Hij gaf toe dat hij fout zat. Door zijn radicale houding, ging hij er wel helemaal voor. Hij dacht niet aan zichzelf, enkel aan de anderen.
Dat is de wapenspreuk van Ignatius van Loyola, stichter van de jezuïetenorde: ‘En todo amar y servir’ wat inhoudt: in alles liefhebben en dienen. Ik probeer dit in alles wat ik doe na te streven. Iets van mezelf geven aan de ander of het nu tijd, geld of aandacht is. Dat is de reden waarom ik gestopt ben te werken als chemicus voor een farmaceutisch bedrijf. Ik wilde met het ontwikkelen van medicijnen mensen helpen. Maar uiteindelijk bleek het belang van aandeelhouders groter te wegen.
In de jaren negentig zijn we medeoprichter van Cordaid geweest, we zijn daar ook in opgegaan. Vóór mijn komst was het proces in gang gezet om Vastenactie weer zelfstandig te maken, dat was een afspraak tussen de bisschoppen in Nederland en Cordaid. In 2014 ben ik daarbij betrokken, en in 2018 is dat proces voltooid. We begeleiden nu zelf onze projecten, we overleggen met partners in ontwikkelingslanden, doen zelf de fondsenwerving. Dat is niet alleen mijn verdienste, maar ik heb dat traject wel als eindverantwoordelijke mogen begeleiden en daar ben ik trots op.
Als de grootste armoede de wereld uit is. Dat duurt nog wel even, maar we zien wel dat armoede echt aan het afnemen. Dat is te danken aan ontwikkelingshulp, maar de belangrijkste factor van het bestrijden van armoede is de wereldwijde economische groei. Als armoede niet meer bestaat, zal Vastenactie zich moeten herijken. En ik zelf ook.
