Het sleutelmoment van Won Yip, de kleurrijke Amsterdamse horecatycoon, laat zich niet gemakkelijk vatten. Hij is vijftig en als hij terugkijkt, ziet hij wel beslissende momenten, maar dat zijn eerder passieve processen dan actieve kantelpunten. Hij staat anders in het leven dan de meeste mensen: ‘Bij mij gebeuren de dingen; ze overkomen mij’.
Won Yip is geboren in Noord-Brabant, groeide op in Zeeland en kocht op zijn negentiende zijn eerste café. Hij is tegenwoordig eigenaar van meerdere horecagelegenheden, waarvan de horeca-exploitaties aan de Dam in Amsterdam de kern zijn. Hij is tevens de enige vaste bewoner van de Dam.
‘Tja, wat is een sleutelmoment? Ik heb meer dan één sleutelmoment. Ik moet het anders verwoorden: er zijn mij verschillende dingen overkomen die uiteindelijk een grote invloed hebben gehad. Bij mij gebeuren de dingen gewoon. Over bepaalde zaken heb je nu eenmaal geen controle. Ik weet niet of dat een sleutelmoment is. Heb ik het interview verpest nu?’
‘Neem het artikel in de Volkskrant onlangs (eind juli verscheen een interview in dagblad de Volkskrant dat massaal werd gelezen, onder andere vanwege Yips waarschuwing dat de zwaarste corona-klap voor de horeca nog moet komen, red.). Dat artikel werd veel gedeeld en ik kreeg er erg veel positieve reacties op. Dat is nu typisch voor mij: ik geef een interview en dat krijgt zijn eigen dynamiek. Het is niet uit te leggen in welke richting zoiets beweegt.
Neem mijn appartement op de Pontsteiger. Dat kocht ik in 2016 en dat ging om veel geld (destijds ging het om het duurste en grootste appartement van Nederland, red.). Ik wilde dat appartement gewoon hebben; ik kocht net als iedereen een onderkomen. Mijn onderkomen is misschien wat duurder en wat groter, maar uiteindelijk is het ook gewoon een onderkomen. Maar ja, het was nieuwsluw, de koop wordt als wereldnieuws gemeld en even later staat CNN op de stoep. Dat gebeurt mij gewoon, het heeft impact, maar het is geen bewuste keuze.
Nog een voorbeeld: ik begon met een café in Zeeland. Ik zat daar als broekie tussen door de wol geverfde kasteleins. Ik dacht: er moet meer zijn dan dit. Niets ten nadele van hen, maar ik wilde geen vastgeroest repertoire aan grappen en anekdotes. Tegelijkertijd kwam ik in contact met mensen uit Amsterdam en zo opende ik een zaak in Amsterdam. Ik rolde er als het ware in. Het ging precies zo met het openen van zaken in Londen en Las Vegas.
Veel dingen zijn niet te plannen. Ik bedoel: een Nederlander met een Chinese achtergrond, geboren in Brabant, opgegroeid in Zeeland, zal met Rachel Hazes een Hazeskroeg en -museum openen in het centrum van Amsterdam. Dat verzin je van tevoren niet. En dingen die mij overkomen, laat ik niet de boventoon voeren. Ik laat die omstandigheden geen invloed op mij persoonlijk hebben.’
‘Ik denk dat ik kan zeggen dat ik mezelf ben gebleven, ondanks alle aandacht die ik heb gekregen. Ik ben niet veranderd door mijn contacten met bekende mensen, met celebs van Nederland tot Hollywood. Ik gedraag me er niet anders door.’
‘Dat weet ik niet, maar ik kan wel zeggen dat ik me niet druk maak over dingen waarop ik geen invloed heb. Neem de coronacrisis: de oplossing voor deze crisis is niet-financieel. Dat is het rare van deze crisis en daarin verschilt deze crisis ook van de kredietcrisis. Hoeveel miljarden je ook op tafel legt, daarmee is het probleem van het virus niet zomaar opgelost.’
‘Nee, maar het laat me wel zien dat vroeger dingen echt anders waren. Ook na de verplichte sluiting van onze horecagelegenheden, begonnen sommige personeelsleden bij heropening over hun vakantie in augustus. Of ze vrij konden krijgen. Dat kan natuurlijk niet, direct vakantie willen na zo’n catastrofe voor de horeca. Dat besef is bij velen nog niet doorgedrongen.’
‘Ik werk volgens een aantal principes. Ik ben flexibel, maar van mijn principes wijk ik niet af. Met stip bovenaan staat hard werken. Dat moet gewoon. Elke dag. Mijn voorsprong komt door hard werken. Hard werken is ook dè manier om rijk te worden. Maar: ik doe niet alles voor de business of net dat beetje meer geld. Fatsoen en afspraken nakomen spelen voor mij een belangrijke rol. Voor mij is een hand een hand, een deal een deal. Gek word ik van die tot in het laatste detail dichtgetimmerde contracten. Je weet bij mij gewoon wat je aan me hebt.’
Lacht: ‘Misschien gingen zij met vakantie. En ik geef nooit op!’
