Een goed doel of een religieuze instelling steunen, is in Nederland heel gewoon. Maar je volop inzetten voor een goed doel en daar je werk van maken, is andere koek. Wie zijn de mensen die hun leven wijden aan het helpen van anderen? Deze keer: Bernard Uyttendaele. Hij is directeur-rentmeester van de Stichting Boschuysen.
Naam: Bernard Uyttendaele
Leeftijd: 56
Opleiding: Bedrijfskunde
Huidige baan: Directeur-rentmeester Stichting Boschuysen , een vermogensfonds met als doelstelling het bevorderen van de opvang, verzorging, opvoeding, scholing en ontwikkeling van jongeren.
‘Stichting Boschuysen verleent al meer dan 465 jaar steun aan jongeren die maatschappelijk gezien hulp nodig hebben. Dat ik hier bijna tweeënhalf jaar geleden ben begonnen, heeft ermee te maken dat ik word geraakt door kinderen. Ik kom zelf uit een groot gezin en kreeg al vroeg te maken met rampspoed: een van mijn zusjes liep een schedelbreuk op toen ze van de trap viel. Het gevolg was dat mijn ouders, allebei arts, zich volledig op haar herstel moesten richten. Samen met mijn oudste broer kwam ik op een internaat terecht. Als tienjarige maakte ik daar ook kennis met eenzaamheid. Hoewel ik zelf alle kansen heb gekregen om mij te ontwikkelen, kan ik me verplaatsen in de wereld van kwetsbare kinderen.
Op dit moment is mijn grootste missie om jongeren met een achterstand kansen te bieden op het digitale vlak. Eén op de twaalf kinderen in Nederland leeft in armoede en heeft geen eigen computer. Een computer hebben is niet alleen maar een beetje surfen op internet, het is ontzettend belangrijk voor de ontwikkeling van een kind en wordt essentieel in het onderwijs. Dat kwam tijdens de lockdown weer aan de oppervlakte, toen er veel thuis werd onderwezen. Ik was bekend met de organisatie Close The Gap , die in Nederland en België bedrijfsapparatuur recyclet en bruikbare toestellen tegen lage kosten ter beschikking stelt aan kansarmen. Toen de lockdown een feit was, hebben we de handen ineen geslagen. In totaal kregen 650 kansarme jongeren een eigen laptop via jeugdzorg organisaties en scholen. Deze scholen zijn allen aangesloten bij het Jeugd Educatie Fonds . Ook ABN AMRO heeft in diezelfde periode, als partner van het Jeugd Educatie Fonds, 3.000 laptops beschikbaar gesteld. Maar helaas is dat nog niet genoeg.’
‘In het project met Close The Gap is het mijn grootste uitdaging om een structurele oplossing te vinden, zodat we niet afhankelijk blijven van eenmalige giften. Hoe krijgen we genoeg grote bedrijven bij elkaar die systematisch hun afgeschreven materiaal ter beschikking stellen? Ik zou het fantastisch vinden als er uiteindelijk een convenant wordt getekend. Ik doe een oproep aan ondernemers en bedrijven om zich in de toekomst te committeren aan dit project. De nood is hoog, ik denk dat we zo’n 20.000 laptops per jaar nodig hebben om te voorkomen dat kansarme jongeren de boot missen.’
‘Volharding. Dóórgaan. Als ik ergens m’n schouders onder zet, dan geef ik niet op. Nooit. Ik ben wat dat betreft een enorme drammer. Heb ik altijd al gehad, ik weet niet waarom. Misschien is het genetisch, misschien is het mijn sterrenbeeld. Wat ik trouwens wél heb geleerd: een beetje drammen mag, maar blijf vriendelijk. Het enthousiasme moet aanstekelijk werken want je moet het samen doen.
‘Dat vind ik een gevaarlijke vraag. Weet je waarom? Omdat ik het ongemakkelijk vind als één persoon het podium op wordt gehesen en de aandacht opeist. Om dingen te bouwen hebben we vooral cement nodig, niet per se standbeelden. De mensen die heel veel voor anderen doen, maar niet op zoek zijn naar erkenning, dát zijn mijn helden. Natuurlijk, sommige uithangborden zijn evengoed onbaatzuchtig. Maar toch, ik breek liever een lans voor de gewone man of vrouw die anderen helpt, in de pure anonimiteit.’
‘Waar een wil is, is een weg. Ha, daar heb je die volharding weer. Willen betekent overigens niet altijd kúnnen. Je moet kritisch en realistisch zijn. Zorgen dat je niet aan wensdenken doet. Jezelf óók afvragen of je wel de juiste persoon bent en of je niet teveel doelen tegelijk stelt. Daarom focus ik me nu op één of twee extra projecten: de laptops en het SamenSpeelakkoord , dat ervoor zorgt dat kinderen met een beperking ook goede speelgelegenheid krijgen.’
‘Persoonlijk: het feit dat ik al 38 jaar zo gelukkig ben samen met mijn vrouw. We hebben intussen drie volwassen kinderen die sociaaldenkend en open in het leven staan. Ik kan ook zeggen dat ik een goede balans heb gevonden tussen werk en privé. Wel pas op latere leeftijd, hoor. Vroeger was ik altijd maar verscheurd tussen goede bedoelingen: wil ik meer met mijn gezin zijn of voor de carrière gaan?
Ik blijf liever bescheiden, maar als ik een voorbeeld moet noemen op het zakelijk vlak, dan ben ik trots op het feit dat ik de strategie bij War Child mede heb weten om te vormen. Toen ik daar in 2012 directeur werd, ontvlamde het Syrische conflict. War Child zorgde toen voor nood- én ontwikkelingshulp in een twaalftal landen. Dat konden we niet meer volhouden. We maakten de keuze maken om in vier landen te stoppen met ontwikkelingshulp en ons te focussen op noodhulp aan jongeren in landen die recent die getroffen werden door oorlog. Verschrikkelijk moeilijk. Maar daardoor kwam er wel ruimte en geld vrij. Met name in Libanon en Syrië heeft dat enorm veel opgeleverd: in 2,5 jaar tijd hebben 135.000 kinderen noodscholing en psychologische hulp gekregen.’
‘Zo lang ik leef en gezond ben, kan ik een bijdrage leveren aan de samenleving, hoe bescheiden ook. Op de korte termijn voel ik mij gezegend als we voldoende bedrijven hebben weten te committeren om jongeren te helpen met de laptops. Daarna zijn er nog genoeg uitdagingen. Denk aan het vinden van betaalbare woningen voor kansarme jongeren. Ik zou dit specifieke punt graag hoger op de agenda krijgen, en innovatieve oplossingen realiseren met andere vermogensfondsen.’
