Stap voor stap duurzamere mode

Hoe is deze broek gefabriceerd?

Voor beleggers die volgens de ESG-criteria in de kledingindustrie willen beleggen, is het essentieel om te kijken hoe deze bedrijven misstanden proberen te voorkomen en omgaan met de aanpak van de toeleveringsketens – daar zit vanuit ESG-optiek misschien wel het grootste risico. Deze misstanden vinden immers plaats buiten de muren van de eigen winkel. Omdat daar veel minder zicht op is, is er duidelijk en sterk beleid voor nodig. Beleggers kunnen daarbij nagaan of een bedrijf een duidelijk en sterk duurzaamheidsbeleid heeft. Niet alleen voor de eigen activiteiten, maar ook voor leveranciers. Bijvoorbeeld rond arbeidsomstandigheden: worden er eisen gesteld aan leveranciers rond de veiligheid van de werkplek? Is er sprake van fatsoenlijke werktijden en wat is het beleid van een modeconcern rondom de aanpak van oneerlijke beloning?

Vervolgens de tweede check: wordt er gecontroleerd? Alleen het opschrijven van beleid en eisen is immers niet voldoende. Nieuwe leveranciers worden natuurlijk goed gecheckt, maar wordt daarna ook continu gemonitord? Pas dan kan een bedrijf stellen dat het werkt aan het beheersen van dit probleem en worden incidenten tot het minimum teruggebracht.

Stof tot nadenken

Ook op het vlak van milieu zijn er grote verschillen tussen bedrijven. Heeft de onderneming bijvoorbeeld doelen om efficiënter met grondstoffen om te gaan? Of werkt het steeds meer met duurzame grondstoffen? Zo kan het gebruik van biologisch katoen positief bijdragen. Bij de teelt is veel minder water nodig en geen meststoffen of pesticiden. Een van de positieve gevolgen is dat het waterverbruik lager is in gebieden waar al waterschaarste is. Ook zorgt het voor behoud van biodiversiteit. Daarnaast hebben werknemers minder last van gezondheidsklachten omdat ze niet werken met giftige bestrijdingsmiddelen. Biologisch katoen is bovendien sterker en dat levert een beter eindproduct op dat langer meegaat.
We zien ook initiatieven van modeconcerns om gebruikte kleding in te zamelen zodat het niet wordt weggegooid. Dat is op het eerste gezicht een mooi initiatief, al is het wel de vraag wat er met de kleding wordt gedaan. Wordt het daadwerkelijk hergebruikt of gedoneerd, of komt het alsnog op een vuilstort terecht? Dit is soms nog onduidelijk en toont aan dat extra transparantie nodig is. Bedrijven die hier transparant over zijn hebben dan ook een streepje voor.

Regels voor meer hergebruik

We zien dat de consument de industrie een duwtje kan geven, maar het is zeer de vraag of die daardoor een ommezwaai gaat maken. De Europese Commissie (EC) verwacht dat er meer nodig is om de industrie te laten draaien en heeft plannen voor nieuwe regelgeving. Zo moeten textielproducten die in de EU worden verkocht, milieuvriendelijker zijn en gemakkelijker om te hergebruiken, repareren en te recyclen. Daarnaast moet kleding voor een groot deel gemaakt zijn van gerecyclede vezels en vrij van gevaarlijke stoffen.

De roep om kleding vaker en voor een groter deel van gerecycled materiaal te maken is niet nieuw, en verschillende bedrijven zijn hier ook al mee bezig. Ze investeren in nieuwe technologieën om het hergebruik van stoffen verder te ontwikkelen en te optimaliseren. Vanuit ecologisch standpunt is dat een goede ontwikkeling, maar ook financieel kan het interessant zijn. Vooral wanneer al bij het design wordt nagedacht over hoe het eindproduct aan het eind van zijn levensduur grotendeels kan worden hergebruikt. Zo kunnen bedrijven stap voor stap steeds meer impact maken.

Industrie met vele uitdagingen

Kortom, de kledingindustrie is een industrie met vele uitdagingen in zowel de toeleveringsketens als in grondstofgebruik. Al meer bedrijven besteden aandacht aan duurzaamheid en bevorderen de weg naar een schonere en eerlijkere industrie. Bedrijven die hier al rekening mee houden zijn beter voorbereid op de aanstaande regelgeving op dat gebied, en lopen minder risico om achter te blijven. En daar kunnen beleggers hun voordeel mee doen.