‘De waardering die ik krijg van patiënten en nabestaanden, dat drijft me’

Waarom zet u zich juist voor dit doel in?

‘Omdat patiënten met de diagnose alvleesklierkanker zo vreselijk snel komen te overlijden. Daarbij is er de afgelopen twintig jaar weinig progressie op het gebied van behandeling van alvleesklierkanker. Waarom dit zo is, is een goede vraag. Enerzijds omdat er te weinig geld beschikbaar wordt gesteld voor onderzoek, anderzijds zijn er simpelweg geen overlevenden die campagne kunnen voeren voor betere behandelingen. Ik vind het mijn plicht om als hoogleraar chirurgie met speciale aandacht voor alvleesklierkanker hier wat aan te doen.’

‘Het is hoog tijd dat er een goede behandeling komt tegen alvleesklierkanker, daar ben ik altijd eerlijk over geweest. Toenmalige patiënten en nabestaanden hebben de stichting “Support Casper” opgericht, ik had toen eigenlijk weinig keus dan me hiervoor in te zetten. Achteraf vind ik dat zeker niet vervelend, maar het kost natuurlijk wel energie. Ik houd lezingen en we organiseren sociale events zoals ons jaarlijkse benefietgala, golftoernooien en business club meetings om de stichting zichtbaarder te maken.’

Wat is uw grootste uitdaging?

‘Mijn grootste uitdaging in mijn werk voor de stichting is hetzelfde als tijdens mijn werk als chirurg: zorgen dat alle neuzen dezelfde kant op staan en dat we gezamenlijk strijden voor één doel. De patiënt moet daarbij centraal staan. Verder zijn er eerlijk gezegd weinig uitdagingen. Ik word door ongelooflijk veel mensen gesteund, al is het wel een uitdaging om de gevestigde orde mee te krijgen. Ik verwachtte dat andere fondsen ons meer zouden steunen. Aanbiedingen, financiële hulp en/of aandacht vanuit andere stichtingen krijgen we minder dan ik hoopte. Wat wij doen is echt uniek, we overleggen iedere drie maanden met een hele grote groep vooraanstaande dokters en wetenschappers over de behandeling die we willen creëren. We willen een fabriek bouwen die betaalbare behandelingen mogelijk maakt. Zelf een nieuwe behandeling maken betekent ook dat deze betaalbaar blijft. We willen dit bereiken door onze kennis niet aan farmaceutische bedrijven weg te geven maar op verantwoorde, wetenschappelijke wijze in onze eigen fabriek onder te brengen en zo een goede behandeling mogelijk te maken voor patiënten met onder andere alvleesklierkanker.’

Wat is uw belangrijkste karaktertrek?

‘Mijn sociale vaardigheden zijn erg goed, dat is denk ik heel belangrijk. Al denk ik niet dat ik altijd goed overkom op mensen: ik ben best kritisch, stel hoge eisen aan de zorg. Zelf ben ik er dag en nacht voor mijn patiënten. Het belang daarvan werd er tijdens mijn studie al ingehamerd. De jonge generatie artsen staat hier anders in. Ze hebben inhoudelijk veel meer kennis dan wij, maar beschikken niet altijd ook over sociale vaardigheden. Terwijl dat één van de belangrijkste karaktertrekken is van een arts.’

Wie is uw grote voorbeeld?

‘Ik heb twee voorbeelden: mijn betrokkenheid bij de patiënten heb ik geleerd van prof. dr. H.van Houten, hoogleraar in de Algemene Heelkunde en hoofd van de afdeling Heelkunde van het Academisch Ziekenhuis Rotterdam-Dijkzigt. Mijn voorbeeld in de chirurgie is dokter Dekker uit Den Haag. Zij is een geweldige vrouw, ontzettend begaan met haar patiënten. De betrokkenheid met de patiënten probeer ik terug te laten komen in zowel mijn werk als binnen de stichting Overleven met Alvleesklierkanker.’

Wat is uw levensmotto?

‘Wees gelukkig met een eenvoudig bestaan. Gezond zijn is verreweg het belangrijkste aspect van het leven. Een kop koffie drinken met gezellige mensen die gezond zijn, dat vind ik absoluut een geluksmoment.’

Wat is uw grootste succes tot nu toe?

‘De algemene waardering die ik krijg van patiënten en nabestaanden, dat drijft me. Dat voelt voor mij als het grootste succes in mijn leven. Daarnaast is het doorstaan van ongelooflijk moeilijke operaties altijd een succesmoment.’

Wanneer zit uw taak erop?

‘Als ik een stevige fundatie neer heb gezet waarmee we een succesvolle genezing van alvleesklierkanker kunnen realiseren. Dan ben ik een heel eind, denk ik. Ik geloof dat we over twee jaar grote stappen hebben gezet. Dan kunnen we hopelijk het verschil al maken.’