Terugkijkend op zijn kindertijd, kan Vlake niet voldoende benadrukken hoe eenzaam hij zich voelde. Pas op vierjarige leeftijd leerde hij lopen. Maar zelfs daarna bleven kinderen hem mijden. ‘Ik was immers hulpbehoevend. Niemand wilde met mij gezien worden. Dit heeft zijn sporen nagelaten op mijn persoonlijkheid.’ Al vrij snel wist de jonge Vlake zijn fysieke tekortkomingen ruimschoots te compenseren met een hoge mate van intelligentie. Hij studeerde sociologie aan de UvA en geleidelijk aan lukte het hem contact te leggen met leeftijdgenoten; hij vervulde bestuursfuncties en had bijbaantjes. ‘Mijn maatschappelijke betrokkenheid zag je terug in de keuze van bijbaantjes. In de hostels waar ik in de zomer vaak werkte, was ik praatpaal voor jongeren met problemen. In een jeugdhonk probeerde ik pubers met een strafblad bij te sturen.’
Volledig afgekeurd
Na zijn studie kwam Vlake te werken bij IBM Duitsland, alwaar hij organisatieonderzoek deed, de eerste stap in zijn carrière, uiteindelijk eindigend als hoofd HRM. Maar opnieuw kreeg hij op zijn 47e te kampen met gezondheidsproblemen. Dit keer vanwege een stevige hernia. Enkele jaren later werd hij volledig afgekeurd.‘Toen dacht ik wel: wat moet ik nu? Na veel wikken en wegen besloot ik een galerie voor pas afgestudeerde kunstenaars op te zetten. Dit was in eerste instantie een hobbyproject met als doel jonge, talentvolle kunstenaars verder de helpen. Tussen hen zaten ook later internationaal gelauwerde kunstenaars.’
Concert aan de gracht
Vlake zette ook het Bob Vlake Fonds op, waarmee hij financiële steun gaf aan jonge musici. Die konden via een studiebeurs een verdere opleiding in het buitenland volgen of een muziekinstrument aanschaffen. En hij nodigde jonge musici uit voor een zondagmiddagconcert bij hem thuis aan de Keizersgracht. Daarnaast steunde hij financieel het Universitair Asylfonds, bedoeld voor kunstenaarsvluchtelingen. Regelmatig vonden er exposities van deze kunstenaars plaats bij hem thuis, bedoeld om vluchtelingen beter te laten integreren. En anderzijds om Nederlanders bekend te maken met de achtergrond van deze kunstenaars.
Plannen maken na je 80e
Ondanks dat Vlake fysieke en – daardoor – mentale problemen kreeg, wist hij uit een diep dal te klimmen en plannen te maken voor na zijn tachtigste. ‘Het is belangrijk om op verschillende gebieden actief te blijven. Met uit het raam staren schiet je niets op en beland je op een hellend vlak.’ Zijn gezondheid dwong hem na te denken over zijn nalatenschap. Kinderen ontbreken om het vermogen dat hij opbouwde aan na te laten. ‘En mijn familie is niet hulpbehoevend. Ik wilde graag wat teruggeven aan de maatschappij’, zei Vlake eerder in een interview met Het Parool. Het monumentale grachtenpand laat hij na aan de Stichting Bob Vlake Foundation.
Vier maatschappelijke thema’s
Met de Stichting Bob Vlake Foundation gaf Vlake verder handen en voeten aan zijn maatschappelijke dienstbaarheid. De stichting ondersteunt met kennis en financiële middelen projecten die van maatschappelijke waarde zijn. Dit toegespitst op vier thema’s: Gezondheid, Educatie en Talentontwikkeling, Sociale betrokkenheid door Sport en Sociaal Ondernemerschap. ‘Zo start Cardiologiecentra Nederland met een onderzoek naar het gebruik van de Apple Watch voor de detectie van hartritmestoornissen. Hiermee kunnen deze stoornissen vroegtijdig worden ontdekt, zodat complicaties, zoals een herseninfarct, kunnen worden voorkomen. Dit belangrijke project wordt door de Foundation financieel ondersteund. Binnen het thema Educatie en Talentontwikkeling steunen wij het werk van de IMC Weekendschool met als doel jongeren van alle schoolniveaus en sociale achtergronden hun plek in de samenleving te laten innemen. Ook steunen wij een programma waarbij het vak Techniek een speciaal onderdeel vormt. Vanuit het thema Sociale Betrokkenheid door Sport krijgt Zorgjudo onze support. Zorgjudo is voor kinderen met een zware lichamelijke en/of verstandelijke handicap. Judo is een middel om sociale vaardigheden spelenderwijs te vergroten. De Foundation hoopt dat meer ouders het belang hiervan voor hun gehandicapte kinderen inzien en neemt eventuele financiële drempels weg.’
Tot slot zegt Vlake: ‘Het heeft een lang leven gekost om te achterhalen welk werk het beste bij mij past. Ik heb geleerd dat je tegenslagen, die iedereen meemaakt, kunt omzetten in nieuwe energie. Op welke leeftijd dan ook. Je komt misschien nog een onontgonnen gebied tegen, dat je veel leert en inspiratie biedt. Voor mij was het maatschappelijke dienstbaarheid. Zoek dit voor jezelf uit, en wie weet vind je jezelf terug in een nieuw leven. '
