Je schrijft thrillers. Wat is het laatste dat jij spannend vond?
‘Ja, dat was toch echt het moment dat De man met duizend gezichten uitkwam. Niet te doen, die spanning. Iets waar je jarenlang aan hebt gewerkt, stuur je de wereld in en je hebt geen enkele invloed op hoe het wordt ontvangen. Dat is zo kwetsbaar. Dagenlang heb ik me zo veel mogelijk beziggehouden, alles om mezelf maar af te leiden. Die eerste dagen zijn best wel stil, want de recensies komen natuurlijk niet op dag een al binnen. Maar je zit wel te wachten, dus dan stijgt de spanning behoorlijk.’
Jouw boekendeal met A.W. Bruna kwam niet uit de lucht vallen. Je had al naam gemaakt met je audiodrama The Deca Tapes. Kun je daar iets meer over vertellen?
‘Schrijven, dat zit gewoon in me, dat doe ik al van kleins af aan. Ik heb op jongere leeftijd ook al manuscripten naar uitgeverijen gestuurd, maar daar kwam niets van terecht. Toen ik het idee voor de plot van The Deca Tapes kreeg, voelde ik: dit is een goed idee, hier wil ik echt iets van maken. Ik heb overwogen om het zelf als boek te publiceren, maar dat leek me niet de beste aanpak. Podcast was op dat moment helemaal het ding en mijn verhaal leende zich goed voor een audiodrama, dus het leek me een
win-win.’
Best een investering, om een audiodrama te maken zonder te weten of het wat gaat opleveren.
‘Het was een enorme gok. Het budget was eigenlijk nul. Ik had al wat ervaring met het opnemen en bewerken van audio, dus ik kon veel zelf doen. Maar ik moest ook kosten maken, zoals het inhuren van stemacteurs. De opportunity cost heb ik niet eens uitgerekend; dat wil ik niet weten. Ik wilde dit gewoon maken. Buiten de podcast om had ik een plan om het verhaal via sociale media te promoten. Daar kwamen mijn marketingvaardigheden goed van pas.’
En je gok loonde, want het succes van de podcast opende deuren.
‘Zeker toen de podcast werd genomineerd voor een Webby Award en een Lovie Award won. Dat zorgde voor een hoop aandacht. Opeens zat ik aan tafel bij RTL en BNR, daar kun je niet tegenop marketen. Ook werd ik op allerlei plekken uitgenodigd om te vertellen hoe ik de podcast had aangepakt, zoals bij WPG, waar De Bezige Bij en A.W. Bruna onder vallen. Dit is m’n kans, dacht ik toen. Na afloop kwam de uitgever van A.W. Bruna naar me toe en vroeg of ik nog ideeën had voor een boek. Halverwege de pitch van mijn eerste idee zei hij al: dit moeten we gaan maken. Zo is het balletje gaan rollen.’