‘Zie ik een kans? Dan grijp ik die. Ik stel niets meer uit’

Maarten de Gruyter kreeg een telefoontje in de auto dat een bekende was overleden. Hij had samen met hem een paar maanden ervoor een documentaire opgenomen over de gevolgen van diabetes type 1. Tijdens die periode was hij zichzelf ook meer bewust geworden van de impact van de complicaties die diabetes type 1 met zich mee kan brengen.

Maarten de Gruyter is een van de ruim 100.000 Nederlanders die lijdt Aan diabetes type 1. Diabetes type 1 is een auto-immuunziekte. Patiënten hebben een defect in hun afweersysteem waardoor de gezonde cellen die insuline produceren kapot worden gemaakt. De Gruyter heeft Stichting Don in het leven geroepen om onderzoek te financieren Naar genezing van de ziekte. Voor de stichting werd een documentaire gemaakt waardoor hij voor het eerst echt werd geconfronteerd met de mogelijke complicaties van zijn ziekte.

Wat was jouw Sleutelmoment?

‘Het moment waarop ik te horen kreeg dat een goede bekende van me was overleden aan diabetes type 1. Ik zat in de auto toen ik het hoorde, ik zie het moment nog heel helder voor me.’

Wie was het precies?

‘We hadden een paar maanden ervoor samen een documentaire opgenomen over diabetes type 1. De documentaire was bedoeld voor Stichting Diabetes Onderzoek Nederland (DON). Ik had die stichting een paar jaar daarvoor in het leven geroepen omdat ik zelf diabetes type 1 patiënt ben. De stichting richt zich op het zoeken van een “cure” voor de ziekte. We financieren onderzoek naar de genezing van diabetes type 1.’

Kun je uitleggen wat diabetes type 1 is?

‘Diabetes type 1 is een auto-immuunziekte. Patiënten hebben een defect in hun afweersysteem waardoor de gezonde cellen die insuline produceren kapot worden gemaakt. Omdat je dus geen insuline meer aanmaakt, moeten patiënten insuline spuiten. Diabetes type 2 is een hele andere ziekte die vaak gepaard gaat met de verandering van levensomstandigheden en in veel gevallen ook weer genezen kan worden door een aanpassing van de levensstijl. Bij die vorm van diabetes maken patiënten nog wel insuline aan.’

Wat was het doel van de documentaire?

‘We wilden met de documentaire laten zien dat patiënten zich in hele verschillende stadia van de ziekte kunnen bevinden. Ikzelf ben nog heel actief aan het sporten bijvoorbeeld en heb eigenlijk alleen nog last van mijn zicht. Maar bij andere patiënten is de ziekte al zo ver gevorderd dat zij last hebben van complicaties zoals afstervende ledematen. Zo had degene met wie ik de documentaire maakte inmiddels een been verloren en begonnen zijn vingers af te sterven. Zijn situatie – en daarna zijn overlijden – was voor mij heel confronterend.’

Waarom precies? Jij weet toch ook al lange tijd dat je aan deze ziekte lijdt?

‘Dat klopt. En ik ken natuurlijk alle statistieken. Dat was ook de reden om Stichting DON in het leven te roepen. Maar er zit een groot verschil tussen het weten en het beseffen. Ik was tot dan toe altijd heel rationeel bezig geweest met mijn ziekte. Het was voor mij de eerste keer dat ik echt met iemand kennis maakte die al in zo’n vergevorderde fase van de ziekte terecht gekomen was.’

Wat heb je gedaan nadat je het nieuws te horen had gekregen?

‘Na zijn begrafenis had ik echt even de behoefte om er tussenuit te gaan met mijn vrouw en mijn kinderen. We zijn daarom een weekend naar een hotel in Italië gegaan om even bij te komen. Dat was achteraf niet zo’n heel gelukkige keuze. Er bleek namelijk in het hotel een bruiloft aan de gang te zijn en ik kende de helft van de gasten. Een moment van bezinning is dat toen dus niet geworden.’

Wat was effect van zijn overlijden op jou?

‘Ten eerste maakte het me nog eens duidelijk dat de stichting een heel belangrijk doel nastreeft. Diabetes type 1 moet zo snel mogelijk de wereld uit.’ ‘Daarnaast maakte zijn overlijden bij mij zelf iets los. Ik had me, denk ik, achteraf nooit zo beseft dat dit ooit ook mijn toekomst zou kunnen zijn. Maar sindsdien weet ik dat dat niet te ontkennen valt. Ook ik heb de kans uiteindelijk last te krijgen van heftige complicaties die horen bij deze ziekte. Daarom probeer ik nu niets meer uit te stellen. Komt er een kans voorbij dan grijp ik die. Niet denken: dat komt nog wel een keer. Nu direct doen. Zakelijk, zoals bijvoorbeeld met het voorzitterschap van FC Den Bosch dat ik een aantal jaar op me heb genomen, of persoonlijk. Ik ben getrouwd en heb vier dochters. Ik probeer zo veel mogelijk tijd en aandacht aan mijn gezin te besteden. Ik ben daarom ook iedere woensdag thuis en dan zorg ik dat er niets tussen komt. Dan ga ik met mijn dochters naar trainingen of naar het paardrijden. Ik haal ze van school en ik lunch met ze. Ik wil het maximale uit het leven halen en ook genieten van kleine momenten.’

Heb je een bucketlist?

‘Nee, niet echt maar ik leef wel zo intensief en intens mogelijk. Ik hou van bergbeklimmen en heb ooit geprobeerd de top van Elbrus, de hoogste berg van Europa die in Rusland ligt, te bereiken. Dat is toen niet gelukt maar ik wil graag binnenkort nog eens een poging wagen. En de hoogste berg op Antarctica wil ik ook nog graag beklimmen. Niets uitstellen dus, maar gewoon gaan doen. Zolang het nog kan.’