Portret Nina Valkhoff: ‘Soms kijken mensen verbaasd dat ik, een vrouw, van de hoogwerker af kom’

‘De eerste keer dat ik een muur van 33 meter beschilderde, stroomden de tranen over mijn wangen. Daar stond ik dan, in mijn eentje op die wiebelende hoogwerker. Ik vond het verschrikkelijk. Maar ik kan niet ontkennen dat een grote muur beschilderen beter voelt dan een kleine muur. Mijn favoriete hoogte is zes verdiepingen, ongeveer 15 meter hoog.’

Werken in publieke ruimte

‘Een muurschildering maken is alsof je bij iemand binnenloopt en zomaar een schilderij ophangt. Iemand moet het er maar mee doen. Als ik ergens een hele grote ooievaar schilder, dan kijken bewoners daar de komende jaren tegenaan. Dat is toch intens? Mijn eerste muurschildering was een eyeopener. Stond ik daar als 19-jarige op het Hofplein. Mensen zijn heel direct, zeker midden in het centrum van Rotterdam. Sommigen steken hun duim op, anderen brengen eten of nodigen je thuis uit. Dat zorgt voor een bijzondere connectie. Ik voel dat het meer is dan een schilderij maken: ik werk in de ruimte van mensen.’

‘Ik kan niet naar een muralist van zestig jaar opkijken, want mijn collega’s en ik zijn de eerste lichting’

Eerste lichting in nieuwe kunstscene

‘De hele streetartscene is nieuw. Alles wat ik nu doe, bestond vijftien jaar geleden nog niet. Ik kan niet naar een muralist van zestig jaar opkijken, want mijn collega’s en ik van rond de veertig zijn de eerste lichting. Nu zijn er allemaal initiatieven voor jonge mensen. Toen ik die leeftijd had was er niets. Daarom durfde ik niet groots te denken en heb ik nog lang een bijbaan aangehouden. Toen ik me eenmaal vol op murals stortte, kreeg ik veel goede opdrachten en goede muren. Het raakte ook steeds meer uit de anonimiteit. Voorheen ging ik gewoon naar huis als ik klaar was. Nu is er een hele groep mensen, er zijn fotografen en drankjes. Ik word gevraagd en krijg vrij spel.’

Women in Street Art

‘Ik ben benieuwd naar de nieuwe lichting. Als ik nadenk over mensen die dit ook ambiëren, dan zijn initiatieven voor meer diversiteit in musea wel belangrijk, zodat iedereen zich met de kunst kan identificeren. Bij het project Women in Street Art van het Amsterdamse museum STRAAT werd extra aandacht besteed aan vrouwen in de street art. Ook neem ik deel aan een nieuwe expositie in STRAAT waar zes mannen en vier vrouwen aan meedoen, wel een mooie ratio. Ik ken gelukkig genoeg vrouwen die dit doen. Toch zie ik soms mensen verbaasd kijken dat ik, een vrouw, van de hoogwerker af kom. Daar denk ik zelf helemaal niet over na en dat zegt misschien wel genoeg over dat we eigenlijk nog niet zover zijn.’

Vreemd leven

‘De streetartindustrie is als een grote groep vrienden die allemaal zo gek zijn om dit te doen. Het is natuurlijk best een vreemd leven. Je bent wekenlang van huis. Je hangt oncomfortabel aan muren. Je strijdt tegen rugpijn, harde wind, regen, hitte. Het is heel intens, maar dat verbindt. Mijn hele leven staat in het teken van street art. Ik ben trots op de collectie muren die ik wereldwijd heb gedaan. Verschillende hoogtes, vormen, eentje met een puntdak. Ik had nooit kunnen bedenken dat ik van mijn passie mijn werk kon maken. Dat is het verschil met nu: jonge mensen kunnen zich dat wel bedenken, want zij zíén het.’