Portret Daphne Koster: ‘Je thuis voelen bij je voetbalclub gaat veel verder dan er mogen voetballen’

‘Als 6-jarig meisje wilde ik dolgraag op voetbal. Dat was in de jaren tachtig, toen het nog niet zo vanzelfsprekend was dat meiden op voetbal gingen. Maar het mocht van mijn ouders, dus ik werd lid van SVA Assendelft. Ik voetbalde op de club, daarbuiten, overal. Ik werd gescout, kwam in het selectie-elftal van de KNVB en dan stap je op een trein waarvan je eigenlijk niet weet wat de eindbestemming is. Tot je 16 bent en in het Nederlands elftal speelt. Aan het einde van mijn profcarrière had ik me al op veel manieren hardgemaakt voor de vernieuwing van vrouwenvoetbal, ook in bestuurlijke functies. Ik kon een traineeship bij Ajax doen en zo ben ik in mijn huidige functie beland.’

‘Als voetbalclub is je bestaansrecht dat mensen graag willen voetballen. Dan mag er eigenlijk geen verschil in zitten of dat nou mannen of vrouwen zijn’

Oude patronen

‘Vandaag de dag vinden we het normaal als meiden willen voetballen, maar dat betekent niet dat de bedrijfsvoering of de organisatiestructuur van alle voetbalclubs daar al op is ingericht. Veel denk- en rolpatronen, systemen of processen zijn ingestoken vanuit de dominante groep: mannen. En dat wil nog weleens in de weg staan van de vernieuwing en vooruitgang van de vrouwen. Als voetbalclub is je bestaansrecht dat mensen graag willen voetballen. Dan mag er eigenlijk geen verschil in zitten of dat nou mannen of vrouwen zijn.’

Welkom voelen

‘Je wilt je thuis voelen bij je voetbalclub, ergens bij horen. Dat gaat veel verder dan er alleen maar mogen voetballen. Word je als vrouwelijke speler goed begeleid? Wordt er met je meegedacht over je carrière of is die ambitie alleen van de mannen? En ook: hoe ziet zo’n voetbalclub eruit, welke foto’s hangen aan de wand: zitten daar vrouwelijke voetballers bij? Dat heeft natuurlijk met de geschiedenis en tradities van een club te maken. Die namen en foto’s op de muur hoeven er ook echt niet af, maar je kunt wel iets doen om ze aan te passen aan de tijd van nu. Je zendt en communiceert er namelijk mee met de mensen op je club.’

Meten met Europese top

‘Als manager van Ajax Vrouwen kijk ik wat ervoor nodig is om ons te kunnen meten met de Europese top. Daarvoor moet je eerst kampioen worden in Nederland. Het zijn afwegingen die we maken. Investeer je in de jeugdopleiding en laat je een waardevolle, dure speler lopen? Of halen we die juist in huis, zodat we daarmee merchandise kunnen verkopen en zo weer kunnen investeren in de jeugdopleiding? We hebben niet de middelen als in Engeland of Duitsland om de beste spelers van de wereld aan te trekken, of het budget van de tv-gelden. Daar heb ik geen invloed op, maar ik heb wél invloed op wat er komen gaat: de jeugd.’

Opleiden van jonge meiden

‘Onze kracht ligt in het opleiden van jonge meiden. We creëren een goede omgeving waarin ze zich kunnen ontplooien en waar alle potentie die ze in zich hebben tot z’n recht komt. Dat doen we onder andere met behulp van onze hoofdsponsor ABN AMRO. Samen konden we de afgelopen jaren verschillende initiatieven uitrollen en het vrouwenvoetbal verder professionaliseren. Toen ik begon en ook nog toen ik afscheid nam als speelster, hadden we maar één vrouwenteam. Nu spelen we wedstrijden in de Arena en hebben we een team onder 19 en onder 16. En trainingsgroepen onder 14, 12 en 10 jaar. Aan de ene kant is dat natuurlijk mooi, aan de andere kant denk ik: dat is gewoon hartstikke normaal.’

Diversiteit van veld tot directie

‘Ik geloof dat je met diversiteit – niet alleen man-vrouw maar ook verschillende culturele achtergronden – je commerciële en maatschappelijke waarde als club verhoogt. Daarom probeer ik andere, diverse inzichten om me heen te verzamelen, want ik besef dat ik niet alles zie. Dat laat ik me graag vertellen, zodat ik het vervolgens wel kan zien. Het is simpel: als je 100 procent van de bevolking wilt aanspreken, dan moet dat overal in terugkomen. Van het veld tot de directie. Daar valt nog wel wat winst te behalen voor de vrouwen.’