Portret Theo de Rijk – Een echte koopman

Drie portretten van vastgoedinvesteerders die vertellen over hun liefde voor stenen en hun belangrijkste lessen

‘De jongere generatie is soms te eager’

‘Ik laat mij leiden door mijn eigen credo: ‘Degene die niet biedt en die het niet ziet, dat wordt de ware koopman niet.’ Ik voel mezelf echt een koopman, ik heb kennis van de markt en lef. Niet iedereen heeft dat.’ ‘Ik ben vrij vroeg in het vastgoed beland, eind twintig moet ik geweest zijn toen ik mijn eerste pandje kocht. Het groot inkopen was ik wel gewend, omdat ik eerder in de autowereld zat. Dus ik zag dit als een logische volgende stap. Investeren in stenen bevalt me uitstekend. Stenen zeuren niet aan je hoofd.’

‘In de loop der jaren heb ik een vrij indrukwekkende portefeuille opgebouwd. Mijn liefde ligt in het ontwikkelen van erfgoed, zoals gemeentelijke en rijksmonumenten. Ik geniet ervan om archieven te bezoeken en oude foto’s van mijn panden op te snorren, het liefst van voor de Tweede Wereldoorlog. Die foto’s lever ik als blauwdruk aan bij de aanbesteding. Ik geniet ervan om gebouwen in hun oude glorie te herstellen. Als ik met mijn gezin in een stad ben, zie ik iedereen naar links en naar rechts kijken. Ik kijk altijd omhoog.’

‘We leven steeds meer in een belevingseconomie. Mijn erfgoedstrategie past daar goed in. Wonen in een monument is erg in trek. Daar komt bij dat monumenten van zichzelf heel duurzaam zijn, want ze zijn beschermd tegen amoveren. Het is eigenlijk best apart dat ik – als zzp’er – zulke grote erfgoedprojecten oppak. Ik bestudeer alle projecten zelf aandachtig en heb daarnaast een team van adviseurs om me heen verzameld. Maar ik geloof heilig dat deze manier van werken de toekomst is. Het geeft heel veel vrijheid.’

‘Ik zou andere vastgoedbeleggers adviseren om vooral in je eigen gebied te blijven. De connecties die je hebt met gemeenten zijn zeer waardevol en het is moeilijk zulk contact met meerdere gemeenten tegelijk te onderhouden. De afdeling Erfgoed van de gemeente Arnhem en ik zijn twee handen op één buik – we weten wat we aan elkaar hebben.’

‘Binnenkort onthult een wethouder een groot project van mij. Een rotte kies is door mij geheeld en dat creëert een vliegwieleffect voor mijn andere posities. Daar ben ik trots op. Ik wil voor mijn kinderen een mooie portefeuille achterlaten en het erfgoed behouden voor de samenleving.’