Het sleutelmoment van Albert Verlinde

1997

Op een camping in San Marino bedenkt Albert Verlinde dat hij een musical wil maken. Het blijkt de geboorte van een succesvol musicalimperium.

Wat is jouw sleutelmoment?

‘Het eerste moment waar ik aan denk was in 1997. Ik lag bij een zwembad in Italië. Stel je er niet te veel bij voor, het was op een camping in San Marino waar we kampeerden. Daar bedacht ik: ik wil een musical maken en die heet Piaf, met Liesbeth List in de hoofdrol. In 1999 kwam de musical op de planken.’

Waardoor kwam dit idee in je op?

‘Ik deed al entertainmentnieuws als presentator van Shownieuws, maar dat was destijds maar vijf minuten per dag. Ik hield van het genre musical en het viel me op dat alles in Nederland op dat gebied flopte, met als uitzondering de producties van Joop van den Ende. Ik dacht: hoe komt dat? Musicals zijn enerzijds artistiek en anderzijds publicitair. Daarmee wil ik zeggen dat je een musical in één zin moet kunnen uitleggen. Bij Piaf hoef je zelfs nauwelijks iets uit te leggen. De naam zegt genoeg: het gaat over het leven en werk van de bekende Franse zangeres Edith Piaf. Ook toen ik mijn theaterproductiebedrijf Albert Verlinde Entertainment oprichtte, hield ik vol dat een musical niet of nauwelijks uitleg nodig moet hebben. Dat blijkt wel uit de producties die ik daarna heb gemaakt: titels als Doe Maar en The Sound of Music behoeven geen verdere toelichting.’

En dat heeft zijn vruchten afgeworpen?

‘Ik word musicalproducent, besloot ik bij dat zwembad, en dat is me gelukt. Ik werd de tweede musicalproducent van Nederland. Later zijn Albert Verlinde Entertainment en de productiemaatschappij van Joop van den Ende samengegaan. Joop zei: “Jij kunt kleinschalige musicals maken met een grote uitstraling.” Ik ben na de fusie nog een tijd managing director geweest. Nu richt ik me weer op kleinschaligere producties en binnenkort beleeft Dagboek van een Herdershond zijn première.’

Hoe zit het met je andere carrière?

‘Ja, ik heb natuurlijk twee carrières. Ik ben ook entertainmentdeskundige en ik moet zeggen dat ik aan het begin van die carrière ook een soort sleutelmoment heb doorgemaakt. Ik was eind jaren tachtig in Londen en zag overal in de metrostations affiches hangen van en over films en musicals. Het riep bij mij de vraag op waarom we in Nederland geen echte entertainmentjournalistiek hadden. Er waren wel sportprogramma’s maar geen entertainmentrubrieken op televisie. Zodra ik me dat realiseerde, ben ik daarmee aan de slag gegaan. Zodoende stond ik aan de wieg van allerlei Nederlandse entertainmentprogramma’s. Ik heb bij de AVRO gezeten, bij RTL en bij SBS. Nu presenteer ik weer Shownieuws.’

Heb je ook tegenslagen gekend?

‘O, jazeker. Ik was overtuigd van de potentie van Piaf, heb er mijn pensioen in geïnvesteerd en de musical werd een enorm succes. Ik dacht dat ik de gouden formule had gevonden, maar dat was niet zo. De musical Little Shop of Horrors flopte en kostte flink wat geld. Op tv gingen de entertainmentrubrieken direct goed, maar ik heb ook quizzen en kookprogramma’s gepresenteerd en dat ging niet goed. Als ik afdwaalde van wat volgens mijn voorgevoel zou werken, ging het mis.’

Hoe zien je dagen eruit?

‘In de jaren dat ik bijna dagelijks RTL Boulevard deed en mijn eigen productiemaatschappij had, was het eigenlijk te veel. Ik heb vijftien tot twintig jaar te veel van mezelf gevraagd. Weken van zestig uur waren de regel, niet de uitzondering. Vorig jaar ben ik zestig geworden en besloot ik het wat rustiger aan te doen. Meer doen wat ik leuk vind en me op maatschappelijke zaken richten. Zo ben ik raadslid geworden in de gemeente Vught en al in 2012 heb ik het Nationaal Theaterfonds opgericht. Dat trekt mensen naar het theater die er normaliter nooit naartoe zouden gaan.’