Paralympiër Jiske Griffioen: ‘Ik heb nu een podium om topsport te bedrijven en sta niet ergens op een baan achteraf’

‘Ik ben enorm competitief. Als kind kon ik helemaal niet tegen mijn verlies, zelfs niet bij een potje Yahtzee. Ik ga nog steeds graag de strijd aan. Tennissen was de eerste sport waarbij ik tegen anderen in een rolstoel speelde. Het voelde gelijkwaardig. Na de middelbare school koos ik definitief voor tennis omdat er veel kansen lagen bij de internationale competitie. Mijn strijdlust komt daar goed van pas.’

‘Voor het eerst werd een hele finale live bij de NOS uitgezonden. Dat besef dat iedereen live kon meekijken: wow!’

Eindelijk spelen voor groot publiek

‘Ik heb veel overwonnen in mijn carrière, maar het meest in de afgelopen jaren. Ik lag er vanaf 2017 drie jaar uit door psychische klachten en moest van onderaan weer in de grand slams komen. Op eigen kracht, zonder sponsors. Ik had niet verwacht zoveel lessen opnieuw te moeten leren, zoals rustig blijven onder druk. Maar ik had een enorme drive en het vertrouwen dat er meer in zat. Sinds mijn comeback heb ik dingen meegemaakt die nog mooier waren dan in mijn eerste carrière. Zo werd dit jaar, op het ABN AMRO Open, voor het eerst een hele finale live bij de NOS uitgezonden. Dat besef dat iedereen live kon meekijken: wow! Of dat ik in het grote stadion van Wimbledon voor 7000 toeschouwers speelde. Ik had Wimbledon al een keer gewonnen, maar had nog nooit in dat grote stadion gespeeld. Het publiek was enthousiast en ik genoot daardoor nog meer. Voor dat soort momenten doe ik het.’

Druk om aan alle toernooien deel te nemen

‘Tennis gaat altijd door, van januari tot november ben ik wekenlang van huis. Elke keer neem ik me voor om op mezelf te letten, maar dan wil ik tóch naar dat ene toernooi. Het is moeilijk nee te zeggen omdat je wedstrijden nodig hebt om punten te winnen. Bovendien haal ik natuurlijk ook mijn inkomen uit het spelen van een toernooi. Dit seizoen heb ik een trip naar Azië laten schieten om wat rustiger aan te doen. Af en toe op de rem trappen is niks voor mij maar wel nodig, want ik kreeg steeds meer lichamelijke klachten. Nu ik wat meer tot rust kom, merk ik pas hoe intensief zo’n seizoen eigenlijk is.’

‘We deelden een bondscoach met z’n tienen en kregen pizza als lunch. Ik wilde aan topsport doen, maar hoe dan?’

Niet serieus genomen als topsport

‘Soms zou ik willen dat ik nu pas junior was. Er is in 30 jaar zoveel veranderd. Ik ben blij dat ik daar nog een stuk van kan meepakken. De paralympische topsport stond lange tijd in de kinderschoenen en werd ook niet altijd serieus genomen. We deelden een bondscoach met z’n tienen. Er was geen gym en we kregen pizza als lunch. Ik wilde aan topsport doen, maar hoe dan? Het is best moeilijk om je hele leven aan de kant te zetten voor iets wat anderen niet serieus nemen. Er was geen perspectief om je geld ermee te verdienen. Ik durfde nog niet alles op te geven. Terwijl het belangrijk is dat iedereen de kans krijgt zijn talent te ontwikkelen.’

Podium om topsport te bedrijven

‘Om te blijven investeren in mijn sport ben ik onder meer raadslid bij de Nederlandse Sportraad. Zo lever ik een maatschappelijke bijdrage en kan ik me tegelijkertijd ook op andere vlakken blijven ontwikkelen. En ik werk af en toe bij de NOS. Dat is behoorlijk intensief om te doen naast het tennis. Tegenwoordig is rolstoeltennis onderdeel van alle grand slams. Het prijzengeld is hoog en er is een professionele aanpak. Er is meer aandacht voor kansengelijkheid. Ik heb nu een podium om topsport te bedrijven en sta niet ergens op een baan achteraf met vijf mensen langs de kant. Het is toch een andere beleving met volle tribunes. Gelukkig zijn die er nu.’